Op zaterdag 7 september hebben zes man van de Gravel-afdeling van de Spartaan onder leiding van onze Gravel-koning Rob uit de Bosch mee gedaan aan de Grenspalenklassieker in Brabant. Richard Schouten, Ronald Geleijnse, Marc Plönes, Eric Weber en Rik Bisschop durfden het aan om een parcours van 150 km af te leggen over voornamelijk zand- en grindpaden.
Om 8.15 uur vertrokken wij enthousiast met z'n zessen aan deze tocht vanuit Reusel. De Grenspalenklassieker zegt het al: het parcours volgde grotendeels de grens tussen België en Nederland. Onderweg kwamen wij veel grenspalen tegen. Jos van Emden en Bram Tankink (organisatoren van deze tocht) zijn grenspalenliefhebber, vandaar! Alleen jammer dat er een onverlaat is die bij de grenspalen een banaan of bananenschil achterlaat. Dat stoort een beetje op de foto's en die grenspalen hebben na jaren dienst toch beter verdiend.
Tot de eerste verzorgingspost reden wij (gelukkig) in een gestaag tempo door het Brabantse land achter onze locomotief Richard, bijgestaan door Marc. De organisatie had het goed voor elkaar bij deze posten. Er was flink wat drinken en eten voorradig. Na deze post begon de tocht meer op een wedstrijd te lijken, althans voor ons. Bram Tankink kwam met een groep renners, die zich aan het voorbereiden zijn op de WK Gravel in Leuven, ons voorbij rijden. Wij oude mannen, dat mag ik toch wel zeggen (op een ander bijvoeglijk naamwoord werd overigens minder enthousiast gereageerd), waren zo gek om hierbij aan te sluiten. Rik was nog zo gek om even met Bram (Rik: "Jij kent het parcours goed") op kop te rijden. Had hij dat maar niet gedaan. Tien minuten later reden wij met een snelheid van tussen 35 en 40 kilometer per uur over de Brabantse grindpaden achter Bram en de Belgische gravel-kampioen aan. Na een minuut of 20 begon "gelukkig" ons lichaam het te winnen van onze geest. Wij lieten deze groep gaan.
Bij de tweede verzorgingspost konden wij weer bijkomen van alle commotie en overmatige inspanningen. De laatste 50 km nam onze locomotief Richard (Marc moest helaas afhaken door een breuk van zijn zadelpen) de leiding. Hij zorgde voor een pittig tempo, waar de rest lekker van kon genieten. Dat was bluf: op een lang pad langs een kanaal kreeg Rik visioenen en dacht meer aan een duik in het water dan aan het bijhouden van Richard. Overigens had Rik toen al geen idee meer hoe hij heette. Gelukkig kwam hij weer bij zinnen en konden Richard, Rob en Rik als eerste genieten van een alcoholvrij biertje aan de finish. Ronald en Eric waren verstandiger. Zij hadden ons laten gaan en waren op hun eigen tempo naar de finish gereden. Maar volgend jaar staan wij weer aan de start! Hopelijk zijn wij dan wat verstandiger wat het tempo betreft. Ik weet het antwoord al!
